من هرگز آنچه از دیگران خواستم، خود برای دیگران نبودم. تنهایی من تاوان تنها رها کردن دیگران است؛ و نیز بی تاوان نخواهد بود بر قضاوت نشستن در محکمه ی یک طرفه ای که متهمان غایبش را به اتهام جرمی که خود مکرراً و مشدداً مرتکب شده ام سزاوار مجازات دانستم. اما این که نخستین بار ظالم بوده ام یا مظلوم بر من روشن نیست. همیشه در حافظه خاطرات محوی از مظلومیت خود دارم که نمی دانم حقیقتاً آغاز ماجراست یا حربه ی ذهن است برای التیام وجدان؛ ولی آنچه روشن است و باید معترفش باشم این است که حتا اگر نه پیشتر، بیشتر ظالم بوده ام. همین کافی ست که بر حکم های صادره علیه خود در محکمه های برگزار شده در غیابم معترض نباشم.
فقط، یک دفاعیه دارم:
من خود خویشتن را برای هر جرم مرتکب شده بارها مجازات کرده ام، افسوس که روح هزاران خراش خویش را عریان نمی توانم نُمود.
درباره این سایت